Nadat de Canadese zanger Jon Brooks in 1997 van dichtbij de schokkende en onbegrijpelijke gebeurtenissen meemaakte tijdens de Bosnische burgeroorlog stopte hij abrupt als singer-songwriter. Na een periode van acht jaar van muzikale stilte veegt Jon het stof van zijn Taylor Jumbo 615 gitaar en verschijnen er tot de dag van vandaag vier cd’s. Ondanks de opvallend goede albums “No Mean City” (2006), “Ours and the Shepperds”(2007) en “Moth Nor Rust” (2009) waarop de muzikale rasverteller je bij de strot grijpt met liedjes over onder meer het groeiende aantal daklozen in Toronto en de Amerikaanse globale oorlog tegen het terrorisme van Afghanistan heeft hij in zijn geboorteland nog niet die mate van erkenning gekregen die hem rechtmatig toekomt.
Op het recentste werk van de akoestische gitarist/componist en zanger, waarvan de titel “Delicate Cages” geïnspireerd is op een boek van de Amerikaanse schrijver Robert Bly, biedt Brooks de luisteraar een blik op de reflecties over de gebeurtenissen in zijn leven, tevens over het bevrijden van het juk waarin we onszelf plaatsen. Jon laat de luisteraar niet achter met treurige gevoelens. De hoop in deze verzameling prachtige liedjes zal voor sommigen onder ons genoeg zijn wakker geschudt te worden en te verlangen naar het verbeteren van de wereld met grijsgedraaide heren als Neil Young, Randy Newman, Leonard Cohen en Bruce Cockburn als terugkerende muzikale vergelijkingen die in de Canadese pers verschijnen.
Elf ingetogen nummers die je sluipsgewijs in een gelukzalige dromerige roes wiegen met kale akoestische arrangementen, subtiel aangevuld met een basgitaar (joe Phillips), viool (john Showman) en vocale ondersteuning van Carrie Elkin (There Are Only Cages) en Lynn Miles (Forth McMurray). “Delicate Cages” is een absoluut meesterwerk, dat Jon Brooks in zijn trofeeënkast kan bijzetten. Gun je cdkast hetzelfde.
(Johan Schoenmakers)
http://www.altcountryforum.nl/2011/11/26/jon-brooks-delicate-cages/
November, 2011